Er passerotto

438
di Davide Marchetto

La sera, quanno l’aria è un po’ più fresca,
tra le foje d’un arbero de pesco
se sente er cinguettà d’un passerotto
che annida sotto ar tetto d’un casotto.

Zompetta er passerotto e guarda er celo
che mostra quarche nuvola qua e là,
cor sole che soride e se ne va,
mentre cala ar tramonto come un velo.

E tutto se fa rosso e tace. Ascorta:
er passero cinguetta un’artra vorta;
la luce more ar buio che l’inghiotte,
poi viè l’oscurità: s’è fatta notte.